23 jan 2023

Kortrijk

door Patvcvl2 | geplaatst in: 2023, Citytrips | 0

Dagje Kortrijk waar veel bezienswaardigheden zijn en zeker de moeite om eens te bezoeken. En nu kan men de plaatsen bezoeken die in het programma “Het verhaal van Vlaanderen” aan bod kwamen.

Op de Havermarkt in Kortrijk staat een bronzen standbeeld van Jan Palfijn van de hand van Thomas Vinçotte, onthuld in 1889. Jan Palfijn (Kortrijk, 28 november 1650 - Gent, 21 april 1730) was een Vlaams verloskundige. Zijn naam is nauw verbonden aan de door hem ontworpen verlostang die hij in 1723 in de openbaarheid bracht.

Fontein De Golf, een werk van Olivier Strebelle. Het kunstwerk is 7 m hoog op 12 m lang en bestaat uit 11 gebogen buizen waaruit het water spuit.

Het Belfort van Kortrijk, of de halletoren, staat op de Grote Markt van de Belgische stad Kortrijk. De belforttoren maakte deel uit van de middeleeuwse "oude" of "kleine" Lakenhalle die dateert van 1411. De toren helt tegenwoordig lichtjes over. Het belfort van Kortrijk is sinds 4 december 1999 opgenomen in de UNESCO Werelderfgoedlijst als onderdeel van de Belforten in België en Frankrijk die als groep zijn opgenomen.

Het Stadhuis van Kortrijk op de Grote Markt dateert van de eerste helft van de 16de eeuw en was hersteld in 1846. De bouwstijl is een voorbeeld van de gotisch-renaissance overgangsstijl. De 14 beeldnissen in de gevel zijn gevuld met de beelden van de graven van Vlaanderen. Twee fraaie en uitbundig gesneden schoorstenen in het stadhuis verdienen speciale aandacht. Die in de raadszaal boven dateert uit 1527 en geeft een allegorische voorstelling van de deugden en de ondeugden. De andere, driekwart eeuw later, bevat een heraldische voorstelling van de adellijke families van de stad.

De Broeltorens zijn twee torens in de stad Kortrijk en bevinden zich langs de Broelkaai en Verzetskaai. De beide torens met een brug over de rivier de Leie dateren uit de middeleeuwen en zijn een beschermd monument. De torens vormen een van de belangrijkste bezienswaardigheden en iconen van de stad en zijn samen met de Artillerietoren de enige overblijfselen van de middeleeuwse stadswallen omheen de oude stad. Tussen de beide torens ligt de Broelbrug of Hoge Brug die drie bogen telt. De brug werd in 1872 gerestaureerd door architect L. Degeyne. Ze werd echter tijdens de beide wereldoorlogen in oktober 1918 en op 23 mei 1940 (tijdens de Leieslag) vernield en telkens heropgebouwd. Op de Broelbrug staat een standbeeld dat de heilige Johannes Nepomucenus, de patroon van de drenkelingen, voorstelt. De Broeltorens zijn, met uitzondering van de brug, sinds 9 maart 1983 beschermd als monument.

Guido Gezelle : Een eerste borstbeeld, gebeiteld door Jules Lagae, werd in 1903 geplaatst aan de voet van de Onze-Lieve-Vrouwkerk in Kortrijk.

De Onze-Lieve-Vrouwekerk is een kerk in de historische binnenstad van Kortrijk, België. Het is een kapittelkerk die in 1199-1211 werd opgericht door graaf Boudewijn IX van Vlaanderen binnen de omheining van zijn grafelijke burcht. Het portaal en het koor werden in de 18e eeuw gereconstrueerd. In de kapel achter het koor hangt een Kruisoprichting van Antoon van Dyck. De Gravenkapel werd in 1373 tegen de kerk aangebouwd en bevat muurschilderingen van de graven en gravinnen van Vlaanderen tot en met keizer Frans II. De meeste, zo niet alle, waren deels uitgewist, maar ze zijn in de 19e eeuw in historiserende stijl hersteld. Sinds 2022 heeft de kerk een gemengd gebruik en is het belevingscentrum over de Guldensporenslag er gevestigd, de opvolger van Kortrijk 1302. Sinds 1937 is de Onze-Lieve-Vrouwekerk een beschermd monument.

In de strijd tussen graaf Gwijde van Dampierre en de Franse koning Filips de Schone bezetten Franse troepen het grafelijk domein te Kortrijk. Op korte tijd (1300-1302) bouwden ze er een sterke dwangburcht om de stad te beheersen. Deze dwangburcht van Kortrijk (1302-1394) lag in het verlengde van de stadsmuren en bestond uit een hoofd- en een voorburcht. Restanten van de burcht werden herontdekt bij opgravingen in 1934, 1945, 1961, 1990-96 en 2007-08. Bij deze laatste operatie werden de funderingen van de oostelijke poort van de voorburcht blootgelegd.

Standbeeld De Jeugd De beeldengroep stelt twee jongeren voor die twee aspecten van Kortrijks grootheid verbeelden. Zij symboliseren als het ware de vrouwelijke en de mannelijke kant van de stad, het verfijnde en het robuuste. Een jonge vrouw die een draad weeft, verwijst naar het textiel. De jonge man houdt triomfantelijk de gulden sporen vast, het symbool van de Guldensporenslag. De bronzen sporen werden in 2004 gestolen. De jongeren hebben de blik gericht op de Onze-Lieve-Vrouwekerk waar de sporen na de veldslag werden ondergebracht. Op de grondplaat is een kikker afgebeeld die een verwijzing is naar de naam van de kunstenaar Depuydt.

Het Begijnhof in Kortrijk werd in 1238 door Johanna van Constantinopel gesticht. Het gaaf bewaard middeleeuwse stadsdeel is een combinatie van een pleinbegijnhof en een straatbegijnhof (0,7 ha groot). Sinds 2 december 1998 behoort het Kortrijkse begijnhof tot het cultureel en natuurlijk werelderfgoed van de UNESCO als onderdeel van de groepsinschrijving van Vlaamse begijnhoven. Het begijnhof van Kortrijk was omringd door het grafelijk kasteel, de stadswallen en het Sint-Maartenkerkhof en ligt vlak in de buurt van de Onze-Lieve-Vrouwekerk en de Sint-Maartenskerk. Het Kortrijkse begijnhof werd meerdere malen verwoest: in 1302 ten tijde van de Guldensporenslag, in 1382 na de Slag bij Westrozebeke en nog eens door de Fransen in 1684. De 41 huisjes stammen uit de 17e eeuw. Het huis met de dubbele trapgevel (1649) was dat van de grootjuffrouw. De merkwaardige traptoren is de hoektoren van de vroegere Sint-Annazaal uit 1682. De oorspronkelijke gotische kapel werd gebouwd in 1464 maar werd verbouwd in de 18e eeuw. In de 19e eeuw was Clementia Hiers ruim vijftig jaar grootjuffrouw van het begijnhof. In haar tijd werd onder andere het beeld van Johanna van Constantinopel geplaatst, gemaakt door Valère Dupont. In het huis van de grootjuffrouw was tot de zomer van 2008 het Begijnhofmuseum ondergebracht. In juli 2014 is een nieuw belevingscentrum op de benedenverdieping van de gerestaureerde Sint-Annazaal geopend. In 2015 staat de opening van een authentiek kijkhuisje op de planning. Deze kijkwoning zal ingericht worden in woning nr. 41, naast de grote ingang van het hof. Het laatste begijntje ter wereld was Marcella Pattyn (geboren in 1920, Thysville Congo). Marcella deed haar intrede in het begijnhof van Sint-Amandsberg in januari 1941 en verhuisde eind oktober 1960 naar het Kortrijkse begijnhof. De laatste jaren verbleef ze in een verzorgingstehuis in Kortrijk. Ze overleed op 14 april 2013 in haar slaap. Na haar dood werd een standbeeld gemaakt dat nog steeds te bezichtigen is in het begijnhof.

Sint-Maartenskerk

Het pronkstuk van de kerk is zeker het schilderij Triptiek van de Heilige Geest van Bernard de Rijckere uit 1587, met een Pinkstertafereel, rechts de doop van Jezus en links de schepping van Adam (Vlaamse Meesters in Situ) .

Scheyvenorgel uit 1888.

De Sacramentstoren in de Sint-Maartenskerk.

Jozef Van Dale werd geboren in 1716 als derde kind in een rij van zes. Al van jongs af aan droomde hij ervan priester te worden, zoals zijn oudste broer. Zijn vader had echter een andere carrière voor hem in gedachten en zo zou Jozef op 15-jarige leeftijd zijn studies onderbreken om mee te draaien in de handelszaak van zijn ouders. Jozef ontwikkelde zich tot een nauwgezet en gewetensvol handelaar. Toen zijn vader in 1735 overleed, nam hij dan ook zijn plaats als zaakvoerder over. Via zijn beroep kwam hij echter geregeld in contact met armoede en ongeletterdheid bij de kleine wevers. Zijn oprechte verontwaardiging hierover zorgde ervoor dat hij alsnog zijn idealen zou verwezenlijken. Toen zijn zus Jeanne Thérèse Van Dale in 1747 in het huwelijksbootje stapte met Jean-Baptiste Bethune, zag Jozef in haar echtgenoot de perfecte opvolger voor de familiezaak. Korte tijd na het huwelijk zouden ze zich associëren onder de naam ‘Van Dale & Bethune’. Jozef zou het zakendoen steeds meer overlaten aan zijn schoonbroer om in 1753 naar Douai te trekken, alwaar hij theologie ging volgen. In 1757 werd hij tot priester gewijd. Na zijn priesterwijding legde Jozef Van Dale zich toe op zijn levensdoel: het steunen van de arme bevolking. Hij stichtte in 1761 een congregatie van broeders, gebaseerd op de idealen van Vincentius à Paulo. Later zou hij ook de stichting van de zusters van Liefde in Kortrijk tot stand brengen, evenals de oprichting van een armenkamer in dezelfde stad. Omstreeks 1780 werd hij ziek en amper een jaar later overleed hij.

Geef een reactie Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.